به خدا که عجیبید. شگفتی از سر و رویتان می‌بارد.
با بی‌خیالیِ محض شب موشک باران پروازهای تجاری را لغو نکرده‌اند؛ انگار نه انگار شرایط تنش‌زا و جنگی. هموطنتان را با موشک روی هوا منفجر کرده‌اند، طوری که تکه‌هایش را هم نمی‌شود تشخیص داد. با بولدوزر دوان دوان خودشان را رسانده‌اند سر صحنه سقوط و شخمش زده‌اند مبادا کسی بویی ببرد. سه روز تمام توی رویتان نگاه کرده‌اند و پای‌کوبی کرده‌اند و کل کشیده‌اند که انتقام سخت گرفتیم و آمریکا دارد به خودش می‌لرزد. سه روز تمام می‌دانستند بچه‌های مردم را کشته‌اند و رومه‌هایشان را پر کردند از تئوری‌های توطئه که آمریکا سهامدار بوئینگ است. سه روز تمام سیدمقداد ها و آمنه‌سادات هایشان حقیقت را کتمان کردند و هرکس که از حقیقت حرف زد دست‌نشانده‌ی غرب معرفی کردند. بعد از سه روز که دیدند دیگر هیچ‌جوره نمی‌شود کتمان کرد، و تازه به زور و اجبار کشور دیگری، حقیقت را نشانتان داده‌اند و توقع دارند برایشان کف بزنید که شجاعانه گردن گرفتند.
بعد شما نگرانید که هرکس از خشم به خودش می‌پیچد، هرکس رفته بیرون صدایش را گذاشته روی سرش و بی‌شرفیِ این بی‌شرف ها را فریاد می‌زند، هرکس این فریاد را پوشش داده، دست‌نشانده‌ی آمریکاست که حواس دنیا از بمباران الاسد پرت شود.
نگرانید دنیا این همه قساوت، بی‌شرمی، دروغ و وقاحت را ببیند. نگرانید این خونِ ریخته روی خاک ایران، حواس دنیا را از موشک خوردنِ پایگاهِ آمریکا کم کند.
نگرانید مبادا سایه همین مسوولی که خبرنگار راه انداخته توی خیابان تا از مردم گزارش بگیرد که "اصلا صلاح بود در این شرایط حقیقت اعلام شود؟!" از سرتان کم شود؟
توی آینه نگاه کنید، ببینید با آن همه مسوول کثافتی که سه روز ساکت ماندند مبادا شکوه انتقام سختشان زیر سایه قتل مردم خودشان محو شود، چه فرقی دارید؟ با این همه ارزشی که به جای شاکی شدن از دروغگوها نگران بنرهای قاسم سلیمانی‌اند چه فرقی دارید؟
چه کار دیگری باید بکنند تا سرتان را بچرخانید سمت اینها و نگاهتان به آمریکا و انگلیس نباشد؟ چطور بکشندتان که قانع شوید می‌توانید سرشان فریاد بزنید و نگران نباشید اسرائیل از فریادتان خوش‌حال است؟ چند نفرتان را چرخ شده بفرستند برای مادرتان و بگویند صدایش را درنیار که نفهمند گند زدیم، نفهمند گند می زنیم، نفهمند سالهاست کارمان همین گند زدن است؟
کجا دست برمی‌دارید؟
درباره این سایت